Pisma prorockie pełne są nawiązań do epoki mesjańskiej, kiedy to spełnią się obietnice zawarte w Starym Testamencie. Wyróżnia się tu zwłaszcza Księga Izajasza, zwanego ewangelistą Starego Przymierza. Znajdziemy tam szczegóły dotyczące narodzin i dzieciństwa Emmanuela, Księcia Pokoju, ale także zapowiedź Jego męki i zbawczej śmierci. Prorok mówi też o Matce Zbawiciela, tajemniczej Dziewicy, która „pocznie i porodzi Syna” (Iz 7,14).

Tradycja Kościoła od starożytności odnosiła to proroctwo do Maryi z Nazaretu. Ona też nazwana będzie później Królową Proroków, gdyż została napełniona Duchem Świętym już w chwili Zwiastowania. Podczas nawiedzenia swej krewnej Elżbiety wyśpiewała sławny hymn prorocki Magnificat, będący wzorem modlitwy chrześcijańskiej.

Charyzmat proroctwa nie wygasł bowiem po powrocie Izraela z niewoli i po odbudowie świątyni jerozolimskiej. Łącznikiem pomiędzy Starym a Nowym Testamentem jest Jan Chrzciciel, napełniony Duchem Świętym „już w łonie matki” (Łk 1,15). Tym bardziej o samym Jezusie tłumy mogły mówić ze zdumieniem: „Wielki prorok pojawił się wśród nas. Bóg nawiedził swój lud” (Łk 7,16).

Prorocy mieli też wielkie znaczenie w Kościele pierwotnym. Współcześnie odżywa świadomość, że cały lud Boży jest prorocki. II Sobór Watykański naucza w Konstytucji dogmatycznej o Kościele (KL 35): „Chrystus, Prorok wielki, który zarówno świadectwem życia, jak mocą słowa ogłosił Królestwo Ojca, pełni swe prorocze zadanie aż do pełnego objawienia się chwały – nie tylko przez hierarchię, która naucza w Jego imieniu i Jego władzą, ale także przez świeckich (…)".