Królowa Dziewic (Regina Virginum)

2018-08-22

Św. Łukasz wyraża to przekonanie, mówiąc o obecności Chwały Bożej w Maryi jako nowej Świątyni (por. Łk 1,35), nowej Arce Przymierza. Protoewangelia Jakuba, judeochrześcijański apokryf z II wieku, dostrzega związek pomiędzy Maryją a Świątynią. Czystość jest warunkiem zbliżenia się do Boga. Ten temat, powracający często w literaturze żydowskiej, znajduje wypełnienie w dziewictwie Maryi i w celibacie poświęconym oczekiwaniu na Oblubieńca.

W listach św. Pawła (por. 1 Kor 7,17-35), pojawia się już zalążek chrześcijańskiej nauki o wartości dziewictwa konsekrowanego i życia zakonnego. Maryja jako Królowa Dziewic stanowi niedościgły wzór oddania się Panu na wyłączną własność. Alegoryczna interpretacja Pieśni nad Pieśniami (Orygenes) pozwala traktować dziewictwo jako zaślubiny z Chrystusem. Widziano w nim najpierw przygotowanie do męczeństwa, a później – jego kontynuację. Tak stopniowo zaczęto do katalogu męczenników Kościoła dopisywać także święte dziewice. Źródłem ich świętości jest dziewiczy Chrystus, a wzorem do naśladowania – Jego Matka, Maryja. Jest Ona zarazem dziewicą i matką, ponieważ jest figurą i najdoskonalszą realizacją Kościoła.

Przypomniał o tym II Sobór Watykański w konstytucji Lumen gentium. W końcowym rozdziale, poświęconym roli Maryi w tajemnicy Chrystusa i Kościoła, czytamy: „Kościół (…) dzięki przyjmowanemu z wiarą słowu Bożemu, sam także staje się matką: przez przepowiadanie bowiem i chrzest rodzi do nowego i nieśmiertelnego życia synów z Ducha Świętego poczętych i z Boga zrodzonych. I on także jest dziewicą, która nieskazitelnie i w czystości dochowuje wiary danej Oblubieńcowi, a naśladując Matkę Pana swego, mocą Ducha Świętego zachowuje dziewiczo nienaruszoną wiarę, mocną nadzieję i szczerą miłość” (LG 64).

ks. Antoni Tronina

fot. uadyton.edu/